Andrzej Paduch - lokalny rzeźbiarz i poeta

Andrzej Paduch przez wiele lat tworzył ciekawe rzeźby z drewna oraz pisał wiersze i teksty piosenek. Z przykrością informujemy iż Pan Andrzej odszedł od nas 5 maja 2013 roku.

Wiosenny Poranek Budzę się rano by wiatr usłyszeć Jak śpiewa melodię jeszcze nie odkrytą Patrzę jak drzewami kołysze I bawi się poranną ciszą Posłuchaj mej pieśni jeśli umiesz słuchać Prawda w niej ukryta jest niema i głucha Jeśli ją odkryjesz zrozumiesz i zgłębisz Otworzysz przed sobą wrota mej potęgi Chciał śpiewać dalej melodię tę dziwną Lecz zaprzestał nagle i wszystko ucichło Tylko echo grało tańczyły dwa cienie Jednym był smutek drugi to cierpienie Splecione razem w tańcu frywolnym Wołały w kółko - wstań i idź wolny W cierpieniu odkryjesz bogactwo swej duszy Smutek cię umocni do głębi poruszy Więc śpiewaj mi wietrze tę melodię cudną Com ją usłyszał w wiosenny poranek Bym mógł na nowo odkrywać jej piękno Prawdę najczystrzą - płonący kaganek.

Leśna Zaduma Liść wiatrem spłoszony, zerwał się z drzewa Plusk opadłego żołędzia echem w wodzie śpiewa Cisza jakaś dziwna mrukiem dźwięczy w uszach Wspomnienie lata smutkiem duszę mą porusza Kos przeciął powietrze czerń została w oku Odbiła się blaskiem od płynącego obłoku I ja stoję nad wodą co liście opadłe gości Mały poruszony w swej nikłej nicości Wzmaga się pomruk bezlistnych gałęzi Wiatr już bez przeszkód tabuny swe pędzi Ptak tu się nie schowa i cienia też nie ma I ja na pomoście - licha oznaka istnienia Bo kto w taką szarość w tę deszczową porę Ścieżki leśne przemierza i nie jest wytworem Wyobraźni mieszczucha co w ciepłych bamboszach Wciąż do starych seriali przed telewizorem szlocha.

Senne Majaki Wędrując przez życie z zamkniętymi oczami Z morfeuszem jak z bratem z jego sennymi majakami Widząc te uśpione w dalekiej przeszłości Pokryte patyną dzieciństwa wolności Te milczące obrazy, w cieniu pędzla dłoni Owiane tajemnicą śmiech w ukłon się stroi By zachwycać prostotą, kiełkuje radością We śnie lunatycznym jawi się mądrością. Zapach bzu się miesza z alkoholu wyziewem To dorosłość lawiruje, między ziemią a niebem W labiryncie przestworzy rodzą się nadzieje By lotem koszącym upaść w zapomnienie. Nadzieje co zgasły dla wielu zbudzonych Dla śpiących tlą się jeszcze snem zauroczonym By rodzić się na nowo i niech znów stanie Dzień, noc, dzień, noc i śmierć i zmartwychwstanie A gdy życie zatoczy przeznaczenia koło Powieki otworzysz, by ujrzeć na nowo Jak wiara zwycięża, boleść ukryć musisz Nim na walkę z życiem, rankiem znów wyruszysz.

Zgon Motyla Och, jaka rozpacz, po śmierci Motyla Jak to się stało, zapytam w powadze? Bo życie Motyla, trwa całą chwilę A, jednak Motyl, umknął mojej uwadze. Co mi zabrakło, w spojrzeniu źrenicy? By dostrzec lot i upadek Motyla. Czy umiem uchylić, rąbek tajemnicy? Wszak życie nasze, to tylko chwila. To krótka chwilka, marne spojrzenie Jak w obiektywie, jedna migawka? Jedno westchnienie, zapomnień kilka I czy wystarczy mi ta grozy dawka. By się odurzyć, zapomnieć, po co? Wędruję dniami, czasami nocą. Ktoś nazwał drogę tę ,,Drogą Mleczną". Motyl nie nazwie jej drogą wieczną. Nam przecież, mówi się w końcu ciągle Że my po śmierci, wieść będziemy życie. Ja mam nadzieję, razem z Motylem Nie tylko tutaj, także w ,,Niebycie".

*** Ja, jestem solą, ziemi tej ciężkiej Pług, mnie nie może, ruszyć swą siłą Korzenie moje sięgają w głębie Rodów uśpionych, pod szarą skibą. Dzisiaj tłamszony bez szabli w dłoniach Polem popisu dla innych nacji To jednak z wiarą, której obcy nie kupi Choćby przedkładał, tysiąc swych racji. Tu, jak po deszczu, mnożą się sklepy Leroy Merlin, Auchan, Geant i Biedronka W nich realizuję swoje ziemskie uciechy Następcy Wojów polskich i ,,Bronka" Z piersi tej ziemi prawda wypływa O tych, co piechotą do kościoła zmierzają Nie bacząc na sens słów Ojca Dyrektora Na klęczkach w pokorze swoją Matkę błagają I tylko martwi myśl dziwnie znana Powraca ciągle jak ćma do świecy Kto będzie chodził gościńcem wierzbowym? Jak już przestanie ta umęczona Ziemia? Karmić nasze polskie dzieci.

Mgielne Bajanie Pochylona wierzba włosy w wodzie moczy Krzyk spłoszonego ptaka, martwą ciszę jednoczy W nić pajęczą wplątany suchy listek olchowy Podryguje na wietrze szalonym tańcem zauroczony W kropli rosy porannej świat cały się mieni Dziwnie mały i cichy mruży oczy ku ziemi Bo choć rankiem malutki i przykryty szarością To już zaraz rozbłyśnie eksploduje radością Miłością, która każdym stworzeniu ukryta I żadne z tych stworzeń o jej sens nie pyta Tylko wchłania mocno każdym skrawkiem ciała I dba o każdą chwilkę by w bezsens nie uleciała Bajanie snuje mgła nad podmokłą łąką A pod źdźbłem trawy bąk przykucną z biedronką Zasłuchani opowieścią o błękitnej planecie Gdzie niestrudzone echo ciągle dalej ją niesie? Lecz wielu nie zrozumie sensu tego bajania Szaleńczo biegnąc do nikąd, wciąż naprzód, bez opamiętania Wpatrzeni w siebie w cieniu ,,Drogi Mlecznej" Zapominamy o tym, co jest naprawdę ważne - w tej wędrówce wiecznej.

Spotkanie Tak być miało, że cię spoktam Choć różnymi drogami, szliśmy Ty i Ja Stało się to, co stać się musiało Los nam przypisał, krótki, wspólny czas Więc splećmy dłodnie w mocnym uścisku Spróbujemy przetrwać te ziemskie dni A może dane nam będzie kiedyś W uśmiech połączyć, dwie słone łzy Bo czym byłoby to życie, bez tej wiecznej tęsknoty Bez drżenia ust, gdy łapią łapczywie powietrze Bez tego wzroku, ciągnącego się leniwie po szarych polach Czym więc bez tego wszystkiego, byłaby nasza życiowa rola? Niech, więc śmiech i płacz nie omija dusz naszych I niech wzrok na zawsze zapamięta, co tu dzisiaj zobaczył Niech nam radość i smutek wypełnia na przemian Ukryte na samym dnie naszych dusz - marzenia.

*** Nie boję się, choć otwarte drzwi Nie boję się, ze mną jesteś ty A za nimi migoce ten wielki świat Wabi i mami, tyciącem krzykliwych aut I słyszę jeszcze dziewczęcy śmiech Ubrane w woal, tańczą wśród drzew I widzę twarze makijaż z nich znikł I te ogromne oczy zranione przez byt Więc spójrz w moją stronę, być może znów Odkryjesz piękno dziko rosnących róż Poczujesz zapach splecionych razem ciał I od nowa staniesz u miłości bram Czy ci je otworzy, ten szalony wiatr? Siłą swych ognistych, nabrzmiałych furią warg Króluje tu namiętność szlocha głośno i łka I spija nektar szklanicami do samego dna Zamazał pędzel świat glorią barw Cisza zastygła, głośny grajek już zwiał Bębnią w bębenki upadłych dusz A mnie jest smutno - nie ma ciebie i róż Więc idę na klęczkach w wielkiej pokorze Szukam twej twarzy, kaleczę dłonie Nie ma cię nigdzie, płacze ma dusza I na wieczną wędrówkę w niebyt wyrusza

>